XIIIe eeuw

De “Roche à Moulin” is een gebied in de buurt van de monding van de Molignée en de oevers van de Maas, gekenmerkt door een rijke economische geschiedenis. Al in de 13e eeuw stond hier een meelfabriek van de staat, bekend als de molen van Preitz, onder het gezag van het graafschap Namen. Dit was een gemeenschappelijke molen, waardoor de inwoners verplicht waren om hun graan hier te laten malen. Verwoest in 1448 tijdens de conflicten tussen Namen en Luik, werd de site verkocht aan de Abdij van Moulin, die er een molen en een oliepers herbouwde.

XVIe eeuw

Tijdens de 16e eeuw zorgden oorlogen tussen Spaanse troepen en opstandelingen voor verdere vernielingen. Rond 1578 werd de molen herbouwd binnen het klooster voor meer veiligheid. Hij bleef verhuurd worden aan molenaars. Verschillende pachtovereenkomsten vermelden de werking ervan tot in de 18e eeuw, met specifieke verplichtingen voor de molenaars, zoals betaling in graan en onderhoud van de molen.

XVIIIe eeuw

Een oliemolen, die oorspronkelijk in de buurt van de molen stond, werd in de 18e eeuw omgebouwd tot smederij. Vanaf dan richtte de streek zich op de metallurgie, begunstigd door de aanwezigheid van ijzererts, bossen om houtskool te produceren en rivieren om de smederijen aan te drijven. In 1764 telde het graafschap Namen 21 ovens en 31 smederijen, waaronder verschillende rond Moulin.

Op de bijgevoegde ansichtkaart kun je de schoorstenen zien die nu verdwenen zijn en overblijfselen zijn van de metallurgische werking.

XIXe eeuw

De ijzerindustrie van Moulin loopt ten einde. Deze industrie werd opgericht in 1603 en heeft 265 jaar geduurd, met ups en downs, periodes van intense vitaliteit, vertragingen en stopzettingen. Het terrein waar deze activiteiten plaatsvonden is nu vrijgemaakt voor nieuwe industriële activiteiten. De familie Bauchau, eigenaars met een sterke ondernemersgeest, had na de smederijdagen behoefte aan nieuwe bedrijven. La Roche à Moulin werd de thuisbasis van een grote bloemmolen en een distilleerderij.

XXe eeuw

Zakken meel werden vervoerd in door paarden getrokken huifkarren. Ze bedienden klanten in de omgeving en laadden het graan dat gemalen werd in het station van Yvoir. In 1906, een technische vooruitgang, verving een waterturbine het schoepenrad dat werd aangedreven door de waterstroom. De oorlog van 1914-1918 leidde tot de permanente sluiting van de distilleerderij, terwijl de molen langzamer draaide. Toen de oorlog voorbij was, kwamen de zaken weer op gang.

Op 21 mei 1941 brak er 's nachts een ernstige brand uit in het deel van de molen waar de cilinders stonden. Dit deel van de molen lag al snel in puin. Alleen het gedeelte met de stenen molenstenen bleef intact, wat betekende dat er veevoer gemalen kon blijven worden, maar deze activiteit was onvoldoende. In 1949 besloot de raad van bestuur het meelfabrieksbedrijf te ontbinden. Armand Bauchau bleef veevoeder produceren tot 1962, waarna de pakhuizen werden verhuurd aan een graanhandelaar. In 1981 kocht de gemeente Anhée de site van de molen samen met wat er overbleef van de gebouwen. Het vervallen deel werd met de grond gelijk gemaakt. In de overgebleven gebouwen werd het CAFT (leer- en werkopleidingscentrum) ondergebracht, dat opleidingen gaf aan jongeren met weinig kwalificaties of die werkloos waren. De bijgebouwen van de molen werden gebruikt als opslagruimte voor gemeentelijke machines.

Toen Armand Bauchau, de laatste beheerder van de molen, en zijn vrouw overleden, werd hun huis, een elegant herenhuis, te koop aangeboden en overwoog het gemeentebestuur van Anhée om het als stadhuis te gebruiken. Dit project, dat door de oppositie werd afgewezen, is er nooit gekomen. In plaats daarvan kocht een vereniging van ondernemers het pand en het uitgestrekte terrein.

In 1994 werd begonnen met de verbouwing van de oude smederij tot restaurant. Na verloop van tijd groeide het complex. De grond van de oude molen werd gekocht van de gemeente Anhée. Dit geheel vormt nu ons eersteklas hotelcomplex, bekend als “Les Jardins de la Molignée”.